Een mening? Ikke niet

Het klinkt misschien vreemd voor iemand die columns schrijft, maar ik heb niet echt een mening. En daarmee bedoel ik een echte mening. Zo’n mening die heel zwart of heel wit is. Of tegenwoordig juist anti-zwart of juist weer anti-wit is.

In de Volkskrant riepen de Betrouwbare Mannetjes de afgelopen tien jaar uit tot het “Decennium van de Mening”. Ze schreven: “(…) of dat het u in het geheel niet interesseert, is geen optie meer. U moet een mening hebben.” En dus heb ik een groot probleem. Ik ben geen klimaatdrammer, geen blokkeerfries en geen complotgekkie. Ik doe ook al niet mee aan #ikvertrek of #firstdates op Twitter.

Al vind ik natuurlijk ook wel eens ergens wat van, maar dat zijn niet de soundbites die je in 140 tekens de wereld in kan sturen. Het moet allemaal kort en simpel. De media zijn zo tot een meningenmachine verworden. Af en toe klik ik per ongeluk op de reacties bij Facebookberichten. Hoe meer duimpjes een reactie heeft, hoe minder de mening is onderbouwd. Als ik zo af en toe deze column op Twitter deel, zet ik me schrap voor wat komen gaat. Op tv zie je alleen maar dezelfde mensen, met dezelfde meningen. Zelden wordt er tijd genomen voor een langer verhaal.

In de klas vragen ze me regelmatig “Meneer, wat vindt u?”. Dat is voor mij een moment dat ik begin te stotteren, want wat vind ik eigenlijk? En wat vind ik als leraar maatschappijleer eigenlijk? En is dan mijn persoonlijke mening ook mijn didactische mening? Ik kom meestal wel lekker uit mijn woorden als ik iets mag uitleggen, maar vragen ze me om mijn mening, dan val ik even stil. En wanneer ik dan wil beginnen met “Het is natuurlijk niet zo simpel als…” dan ben ik ze eigenlijk al kwijt.

Misschien zit ’t m ook wel in ons vak. Hoewel de lerarenopleiding voor mij al even geleden is, amuseerde ik me zeker met de discussies die er stevig opgingen tijdens college. Al besef ik me tegelijkertijd dat diegene die destijds zo stevig discussieerde de opleiding nooit hebben afgemaakt. Is het de zelf-indoctrinatie van alles maar continu van twee kanten bekijken, het afwegen van verschillende standpunten en belangen? Dat is wel het fijne aan lesgeven. In de klas is het ook vaak zwart of wit, maar door het samen te analyseren zien de leerlingen het ook: Het is niet zo simpel!

Deze column verscheen eerder in het vakblad maatschappij & politiek.