Grote woorden

Het lastige aan deze column is dat er tussen moment van schrijven en distributie ongeveer zes weken tussen zit. Een lekker actueel scherpe column zit er vaak niet in. Zelfs met de week extra, die ik van eindredacteur Maarten krijg is het maar moeilijk voorspellen waar we het in Nederland over week of vijf over hebben. Tsja. Hoe anders is de wereld nu.

Ik heb wel een idee waar ik over een week of vijf zit. Thuis. Ik heb ook nog wel een idee waar we het dan over hebben. “De grootste crisis sinds de Tweede Wereldoorlog”. Ook dan zijn het nog “bijzondere”, “bizarre”, “onwerkelijke”, “ongekende” of “spannende” tijden of zoals de kapper om de hoek, met een briefje op de deur zegt: “door deze horror situatie kan ik u niet knippen”. Ja, beste mensen: “Er wordt geschiedenis geschreven” en met deze grote woorden verdwijnt de waan van de dag wat verder naar de achtergrond. Ook wel eens lekker.

De pauzeknop van de wereld lijkt ingedrukt. Even geen strijd tegen de klimaatontkenners, geen Brexit-onderhandelingen, geen gemor over die maximale 100km p/u en we zijn nog steeds #trotsopdeboeren, maar nu delen we die trots met de #heldenvandezorg. Televisie maken kan ook bijna niet meer, dus voorlopig ook even geen last van Gordon, André, Bridget of Wendy. En wanneer je een beetje afstand neemt van de dagkoersen van het RIVM, is de wereld een stukje vrediger. Er lijkt zelfs een serene rust over Nederland te zijn gevallen. We zitten allemaal hetzelfde schuitje, laten we er dan maar het beste van maken.

Rutte noemt ons structureel een “volwassen democratie” met “trotse mensen”. Grote woorden. In eerste instantie dacht ik dat de minister-president het zei om een lange neus te trekken naar andere landen. Nederland wil nog wel eens onhandig uit de hoek komen. Maar als je kijkt naar al die initiatieven die in korte tijd uit de grond worden gestampt, dan denk ik dat hij gelijk heeft. De neuzen staan dezelfde kant op. Overheid en burgers hebben vertrouwen in elkaar en daarom houden we ons allen netjes aan de afspraken. Zo hoeven we er zelfs in deze omstandigheden geen politiestaat van te maken.

En als we, over een week of vijf, hopelijk een eind zien komen aan de coronacrisis in Nederland, dat we er dan ook voor zorgen dat we solidair en eendrachtig de gevolgen dragen én oplossen. Als deze column tegen die tijd nog niet is ingehaald door de actualiteit, durf ik de woorden van de minister-president om te draaien.

We zijn een trotse democratie met volwassen mensen. 

Deze column verscheen eerder in het vakblad maatschappij & politiek.