Proefkonijnen

De weken staan in het teken van versoepelen. Van in “hele kleine stapjes” terug naar het “normaal”. Op het moment van schrijven zijn de basisscholen net opengegaan en kunnen de contactberoepen weer aan de slag. Ik tel de weken af dat ik zelf weer gezichten kan zien in plaats van de initialen.

Gelukkig spreek ik veel collega’s die er hetzelfde over denken: laat die jongelui maar snel weer naar school toe komen. We gaan er samen het beste van maken. Ook op die anderhalve meter, met alle praktische bezwaren van dien.

Helaas geldt dat niet voor alle leraren. Er is een groepje waarbij door alle lof voor het leraarschap van de afgelopen tijd het iets te hoog in de bol is geschoten en dat denkt nu dat we een beschermd diersoort zijn geworden. Het enige dat we gemeen hebben is misschien de schaarste en dan houdt het ook een eind op.

Laat me het uitleggen. Al jaren zijn schoolbesturen druk bezig met het scholen van leraren in digitaal onderwijs en dat met de volle weerstand van menig docent.

Heel mooi om dus te zien hoe in korte tijd leraren bereid waren om zich niet alleen digitaal vaardiger te maken, maar zich ook de bijpassende didactiek én pedagogiek eigen te maken. Alleen maar complimenten daarvoor. Maar er is ook een groep opgestaan die zich zo comfortabel lijkt te voelen in dat afstandsonderwijs, dat ze nu opeens niet meer naar school toe willen.

Onder het gezamenlijke motto “We zijn geen proefkonijnen!” las ik over leraren die klagen dat ze zich gedwongen voelen om hun vitale functie ook daadwerkelijk uit te oefenen. Met flinterdunne argumentatie als “ze mogen hun kleinkinderen niet zien, maar moeten wel voor de klas staan”, lijken ze een beeld te schetsen dat we enorme risico’s lopen als we weer naar school toe moeten. Het wordt de media in gestrooid alsof half leraar-land boven de 70 is of tot een kwetsbare groep behoort.

Als je je eindelijk erkent voelt als vitaal beroep, neem dan ook de verantwoordelijkheid die daarbij hoort. Alsof dit allemaal niet zou gelden voor de vakkenvullers, om maar te zwijgen over de werkzaamheden van politieagenten en zorgpersoneel. De overheid biedt ons nog voldoende ruimte om zelf invulling te geven aan onze werkzaamheden. Bewaar dat slachtoffergedrag alsjeblieft gewoon voor de koffiekamer. Want daar heb ik het enorm gemist. Tot straks!

Deze column verscheen eerder in het vakblad maatschappij & politiek.