Eigen land

Lekker weg in eigen land. Wij zaten in Zeeuws-Vlaanderen. Als je eens goed naar de kaart van Nederland kijkt zie je dat het ‘eiland’ niet eens aan Nederland vastzit. We moesten tol betalen bij de Westerscheldetunnel, alleen op die manier kom je zonder een grens te passeren het eiland binnen. Een soort van entreegeld voor een vakantiereservaat.

Aan het strand bij Nieuwvliet lees ik een stuk over de bevrijding van Nederland 75 jaar geleden. Zo aan de kust, met om me heen alleen maar Duitsers geeft dat een extra dimensie. Het is hier overigens druk, erg druk. Niet gek hoor, The Roompot Group heeft er net een paar beach resorts opgeleverd. Vakantieparken die twee keer zo groot zijn als het dorp waar het park onder valt. Wij zitten nog gewoon op een camping.

De PvdA in Terneuzen heeft een motie ingediend om een status aparte voor Zeeuws-Vlaanderen aan te vragen. ‘Onder onze inwoners leeft het gevoel niet meer bij Nederland te horen’ en volgens hen ziet Den Haag de provincie meer als ‘Hollands Wingewest’. Een knipoog, maar de boodschap eronder is wel serieus. Tijdens de coronacrisis was de Westerscheldetunnel de enige manier om met de auto Zeeuws-Vlaanderen binnen te komen en er dus ook uit te kunnen.

Onderwijl rijd ik Breskens binnen voor boodschappen, onder het bord van de plaatsnaam hangt een bord met de tekst ‘You’ll never walk alone’. Geen woord gelogen, bij de Jumbo krioelt het van de mensen en is de anderhalve meter ver te zoeken. Je zult er maar wonen en dus elke dag zo boodschappen moeten doen. Ik laad gauw mijn boodschappen in en vervolg mijn weg terug. Op de terugweg passeren we kleine dorpjes met kleine leegstaande huisjes, geen bewoner meer voor te krijgen.

Ik begin die PvdA-motie steeds beter te snappen. Toerisme en dan vooral massatoerisme is het enige wat voor de Zeeuwen overblijft. Alleen dat en wat landbouw zorgen dus voor de nodige inkomsten. Als je geen boer wilt worden of geen Duits spreekt valt er dus weinig te halen hier.

Nu we min of meer tot vakantie in eigen land worden gedwongen, mogen we wel gaan inzien dat we die provincies wel wat meer moeten waarderen, ook vanuit de politiek. Leven van toerisme maakt kwetsbaar leren we nu. Niet alleen economisch, maar ook aan natuur en cultuur boeten we in. Moeten we dat zo willen? Laten we de mooiste plekjes van Nederland wat meer koesteren en dus minder afhankelijk van toerisme maken. Juist nu!

Deze column verscheen eerder in het vakblad maatschappij & politiek.