Hey meneer, kan ik een vraag stellen?

Het is tegen 20:00 uur als mijn telefoon oplicht. Een Teams-berichtje. Teams staat er nog niet zo lang op en ik vergeet steeds om de notificaties uit te zetten. Het is Milan uit het examenjaar. “Hey meneer, kan ik een vraag stellen? Gaat over politiek”. Ik twijfel even of ik zal reageren, maar bedenk me dan dat ik politiek wil stimuleren. Dus ach, waarom ook niet: “Kom maar op!”, reageer ik terug.

Hij stuurde mij vervolgens de video van een Tweede Kamerdebat tussen Wybren van Haga en Hugo de Jonge. Korte samengevat: Van Haga lepelt weer zijn standaard coronakritiek op, waarop De Jonge hem onderbreekt en zegt dat het gevaarlijk is wat hij doet. Zo gaat dat nog even door. Milan stelt mij de vraag waarom de voorzitter niet ingrijpt bij zo’n situatie.

Tevreden kijk ik naar zijn vraag. Deze jongen vraagt zich af hoe het komt dat in de Tweede Kamer complottheorieën vertelt mogen worden. Een mooie vraag. Ik snap ‘m. Onwaarheden verspreiden zijn gevaarlijk, al helemaal van Tweede Kamerleden. Ik leg hem uit dat juist Kamerleden meer mogen zeggen dan gewone burgers. En dat juist in het parlement het er soms hard aan toe gaat en dat dit mag. Ik doe nog een verwijzing naar Geert Wilders. De voorzitter van de Tweede Kamer let vooral op de fatsoensnormen, niet op de inhoud.

“Oke”, krijg ik terug. Het blijft even stil, dan zegt hij dat hij niet gelooft in “de verhalen van het CDA en de VVD”. “En die prik, die ga ik ook niet nemen.” Ik realiseer me opeens dat zijn vraag was waarom de voorzitter niet ingrijpt tégen de minister die Van Haga onderbreekt, in plaats van andersom. Hier botsten onze filterbubbels.

Leerlingen die niet geloven in corona en de overheid totaal niet vertrouwen: in de klas is Milan niet de enige. Het duurde even, maar ik kan er inmiddels wel mee omgaan. In 50 minuten krijg ik ze echt niet af van die onwaarheden. Wat er wel is? Levendige gesprekken! Honderden vragen en opmerkingen. Ze willen heel erg weten wat ik er allemaal van vind. Ook al weten ze inmiddels dat ik “aan de andere kant sta”.

Milan vraagt via Teams nog even door, tot ik zeg dat we het er in de les verder over hebben. Hij sluit ons gesprek af met: “Oke!” en even later: “Altijd leuk politiek”. Ik glimlach naar mijn scherm. Ook al verschillen we van mening, op zijn politieke betrokkenheid ben ik trots.

Deze column verscheen eerder in het vakblad maatschappij & politiek.