Vaderschap

Ik word vader. Wanneer u deze column leest, hopen mijn vriendin en ik dat we een gezonde dochter op de wereld hebben gezet. Mijn collega’s op het werk hebben eindelijk een onderwerp gevonden waar ze onuitputtelijk met mij over kunnen praten. De verhalen over de zwangerschapscursussen, de bevallingen, de rol van de vader, luiers en gebroken nachten zijn dagelijkse kost. En als ik denk dat we klaar zijn, dan komt er nog iets dreigends als: ‘Je kunt het je niet voorstellen’, ‘Alles gaat veranderen’ en ‘Wacht maar’.

Ik heb er gewoon zin in. Natuurlijk zal het in de eerste maanden buffelen zijn: dat zie ik in mijn omgeving ook echt wel. Maar goed, ik kijk er naar uit om haar langzaam d’r stapjes in de wereld te gaan laten zetten. Een mooie rol als vader om haar daarin te begeleiden. Ook een hele verantwoordelijkheid, ik weet het, maar als vmbo-docent is opvoeden mijn specialiteit. Ik heb een diploma voor maatschappijleer op zak en ik ben daarmee geschikt om burgerschap te geven. Hallo, als het met één kind goed moet komen, dan wel met de mijne.

Als ik dan even verder droom zie ik voor me dat ik haar nieuwsartikelen uit de NRC voorlees, we samen naar Politiek 24 kijken en ik al een lijstje heb met belangrijke documentaires die ze moet zien. We gaan minstens een keer per jaar samen naar Den Haag bij de Tweede Kamer kijken. Ze wordt met carnaval eerst een nozem, dan hippie en uiteindelijk een punker. Ze krijgt never-nooit sociale media, want privacy… En nog voordat ze naar de basisschool gaat, begrijpt ze de concept-contextbenadering. Zo gaat dat toch, bij leraren maatschappijleer?

Laatst zei een leerling hardop in de klas: ‘Ik heb nu al medelijden met uw dochter. U bent veel te streng en kunt zo vermoeiend zijn’. Ik moest er om lachen, maar toen de opmerking later nog eens door mijn hoofd schoot vreesde ik dat er wel eens een kern van waarheid in zou kunnen zitten. Alles wat ik dan voor me zie, kan nog best wel eens vermoeiend voor haar zijn.

Hoe je een kind kunt, wilt of moet vormen is best ingewikkeld. Ik geloof dat ik er ook zelf nog niet echt een antwoord op heb gevonden. Hoe gemakkelijk het in de rol van leraar is, hoe onzeker ik erover ben als het straks mijn eigen kind is.

Deze column verscheen eerder in het vakblad maatschappij & politiek.