Mijn laatste les maatschappijleer

Achteraf gezien had ik mijn laatste les maatschappijleer allang gegeven. Voor me zat
4-kader. Hun laatste les voor de eindexamens was ook mijn laatste les als leraar maatschappijleer. Alleen nog maar Methode M.

Toen ik met enig sentiment, in de voorlaatste les aankondigde dat komende vrijdag mijn laatste les zou zijn, vroeg een jongen of we die dan niet “gewoon konden skippen”. Om te vervolgen met: “Ze kunnen u toch niet meer ontslaan”. Een meisje vroeg of we dan wel iets leuks gingen doen. “Natuurlijk”, antwoordde ik, om met de klassieker “ik geef alleen maar leuke lessen” te eindigen. Ze keek me niet begrijpend aan.

Naarmate die laatste les dichterbij kwam, werd de spanning hiervoor groter. Wat doe je op je laatste les als leraar maatschappijleer? Ga je dan film kijken? Nee. We gaan de moeilijkste delen van het eindexamen bespreken! Alle vingers in de lucht, samen knallen, de kwartjes horen vallen. En dan in de laatste vijf minuten trots en tevreden de aantekeningen van het bord vegen, terwijl de leerlingen via Snapchat nog even delen hoe tof deze les was – denk ik.

Werken in het onderwijs bestaat uit dit soort kleine geluksmomentjes. Momenten waarop je blij wordt van de interactie met je leerlingen. De momentjes duren altijd maar kort, maar geven zoveel voldoening, dat je op zoek gaat naar het volgende geluksmomentje.

“Ik mis er toch nog een flink aantal” zeg ik aan het begin van mijn laatste les. Ik heb zorgvuldig een PowerPoint voorbereid met pittige eindexamenvragen. Ik had er helemaal zin in. “Laten we maar gewoon beginnen” roep ik enthousiast. Een stuk of zes leerlingen pakken hun aantekeningenschrift, voor de rest is dit het moment om de mobiel erbij te pakken. Ach ja, examenklassen. Ik gooi er gewoon een bak enthousiasme tegenaan en dan komt de rest vanzelf. Nog eenmaal.

Plotseling wordt er een confettikanon de klas ingeschoten. Er stormt een groep leerlingen binnen. “Daaaag meneer!!!”, gevolgd door ballonnen, nog meer confetti en waterpistolen. Dan vertrekken ze weer. Wat nu nog van de klas over is, zit er meer voor mij, dan voor zichzelf.

We maken de PPT af en ik wens ze veel succes bij het eindexamen en stuur ze dan naar huis. “We zien u toch nog wel?” “Jazeker, ik ben gewoon bij jullie eindexamens én diploma-uitreiking.” “Dat is fijn meneer!” Dat was mijn laatste geluksmomentje. De klas is leeg, dit was het. Ik heb ze 20 minuten eerder laten gaan. Niet echt netjes. Ach, ze kunnen me nu toch niet meer ontslaan.

Deze column verscheen eerder in het vakblad maatschappij & politiek.