Geef mij maar een klas vol pubers

Ruim anderhalf jaar is ze nu. Mijn dochter. En om een idee te geven in welke fase we zitten. Iedereen vraagt of ze al loopt, maar wij zijn al blij dat ze kruipt. Ik ben nu meer thuis, dat was ook de bedoeling. Tot nu toe waren alle clichés waar, dus “ze groeien zo snel op” zie ik ook en daar wilde ik dus niets van missen.

Ik mis de klas. Ik mis de pubers die met en zonder zin mijn klaslokaal binnen slenteren. De nieuwe start dat je elke dag maakt. Ik mis mijn stichtelijke woorden over het belang van ons vak aan het begin van het schooljaar. De stilte als ze aan het werk zijn.

Thuis voel ik mij als een leraar in zijn eerste schooljaar. Kom, we gaan een middagdutje doen, lekker even slapen. Nee, niet? Je blijft krijsen? Nee, we gaan nu niet op mijn telefoon. Lekker even een boterhammetje dan? Nee, verkeerd beleg gekozen? Oke, dan druk je toch de boterham omgekeerd op de tafel. Nee, we gaan nu niet op mijn telefoon. Even een boekje lezen samen? Nee, verkeerde boek? Ander boek? Oke, even Nijntje kijken op de telefoon dan. Vooruit.

Ik mis het telefoonhotel. Ik mis het buffelen. Ik mis de eerste keer streng doen en de voet bij stuk houden. Ik mis de dynamiek, de grapjes, mijn grapjes. De verhalen over de grootste problemen van de middelbare school. Ik mis de leerlingen die wél het nieuws volgen.

Thuis, als ik in de ochtend het nieuws aanzet. Roept er één Nijntje, Nijntje, Nijntje en kruipt naar de televisie. Oke, vooruit, één aflevering Nijntje en dan breng ik je weg. Twee dagen gaat ze naar het kinderdagverblijf. Daar zijn ze gek op haar. Je hoort haar nooit, ze kan goed spelen, luistert, is lief en zorgzaam voor de andere kinderen.

Ik kan nu pas invoelen wat die ouders voelde tijdens mentorgesprekken, met een voorbeeldig kind op school, maar een draak thuis. Ik dacht deze periode pedagogisch wel makkelijk door te komen, maar vergeleken met een dreumes en ik houd nu al mijn hart vast voor “ik ben twee en ik zeg nee”, lijken zelfs de lastigste leerlingen van vroeger opeens appeltje eitje.

Geef mij dus maar een klas vol pubers, daar weet ik wel raad mee. Ik neem bij deze alles terug, wat ik ooit over ouders en opvoeding heb gezegd. Mij hoor je er voorlopig niet meer over.

Deze column verscheen eerder in het vakblad maatschappij & politiek.