Tropenmuseum Stef van der Linden, 4 november 20229 februari 2024 Met ons jaarlijkse uitje van de redactie van dit blad waren we te gast in het Tropenmuseum in Amsterdam. Ik was er ongeveer 15 jaar geleden voor het laatst. En zoals mijn collega columnist in het vorige nummer al schreef: ook hier was het een en ander overgewaaid uit Amerika. De rondleiding begon met een blik op de plek waar we stonden. Het museum is gebouwd om ons trotse koloniale verhaal te vertellen. Een gebouw uit 1926, nog geen 100 jaar oud, heeft dus in relatieve korte tijd een totale andere identiteit gekregen. Liep ik daar 15 jaar geleden als student nog rond met een trotse VOC-mentaliteit. Heeft dankzij het bewustzijn van nu dat verhaal ook een enorme zwarte bladzijde. Dat verhaal wordt nu in Tropenmuseum verteld. Je kunt je er zelf niet prettig bij voelen, maar in de samenleving van vandaag is ruimte ontstaan voor een ander inzicht op dit onderwerp. Je kunt deze waarheid afdoen als een mening, wellicht zelfs “politiek-ideologisch geladen” noemen. Ik noem het liever vooruitgang, want de kloof van gelijkwaardigheid tussen de diversiteit van mensen wordt hiermee een stukje kleiner. En dan is het altijd de moeite waard. We sloten het museumbezoek af met een workshop wat normaal gesproken door leerlingen wordt gedaan. We moesten nadenken over de wenselijkheid van een uitvinding waarmee je iemands ervaringen levensecht zou kunnen beleven. Ik was gelijk enthousiast en zie er volop mogelijkheden mee: Hoe is het om zwart te zijn in een witte samenleving? Hoe is het om boer te zijn in een door de randstad gedomineerde bestuurscultuur? Of hoe is het om genderfluïde te zijn en maar weinig mensen jou begrijpen? We zouden dan niet alleen professioneel rekening met iemand kunnen houden, maar het ook zo kunnen invoelen dat je er vanuit jezelf rekening mee zou willen houden. Inleven in de situatie van een ander is binnen de burgerschapscompetenties een belangrijke vaardigheid die we leerlingen ook graag willen aanleren. Nu gaat die uitvinding er niet komen en moet ik me neerleggen dat niet iedereen altijd op elk moment mee kan met veranderingen. Ook al treft het hen niet eens zelf. Soms moeten mensen ook de tijd krijgen om dingen voor zichzelf uit te vogelen. Mooi om te mogen zien dat ze bij het Tropenmuseum deze horde hebben genomen. Misschien is een gebouw ook sneller te veranderen dan de mens. Deze column verscheen eerder in het vakblad maatschappij & politiek. Columns M&P