Alleen maar leuke mensen

M’n vriendin moest weer eens even slikken toen ik zei dat ik erg uitkeek naar de 14e februari en het in plaats van Valentijnsdag om de Docentendag maatschappijleer bleek te gaan. Tsja. Ze verwijt me mij nog wel eens een gebrek aan sensitiviteit en daar heeft ze ook vaak een punt (ja, ze leest de column), maar Valentijnsdag is echt flauwekul en het is belachelijk dat we daar zo massaal gehoor aangeven. Maar dat is een andere column. Fijn dat er dus ook iets anders was gepland.

Mooi om te zien dat ik op de Docentendag niet de enige was wiens Valentijn het vak maatschappijleer bleek te zijn. Het is werkelijk een feestje om in de Grote Kerk in Den Haag bij elkaar te komen. Waar je op school toch die knorrige docent van scheikunde hebt, die te blije docent biologie en die vreemde docent beeldende vorming, zijn er op de Docentendag alleen maar leuke mensen. Ik heb zelfs niemand op sandalen met witte sokken gezien. Ik sprak wel mensen uit heel Nederland, jong en oud, net afgestudeerd of langer in het vak. Werkend in het praktijkonderwijs, mbo, havo of als lerarenopleider. Ieder op zijn manier betrokken, kritisch en bovenal enthousiast.

Hulde voor de studente maatschappijleer die ik sprak. Ze was als enige van haar studiejaar, maar ook van haar stageschool naar de Docentendag gekomen. Haar collega’s op school hadden er niet zoveel mee. Dat hoorde ik die dag wel meer. Leraren die aan hun school zijn vastgekoekt, weinig meer op hebben met de vakbroeders en zusters in het land. Zonde! Een sterk betrokken netwerk van leraren maatschappijleer is belangrijk, zeker als je met veel plezier je vak wilt blijven geven. In onderwijsland gebeurt er veel, ook rondom onze vakken, hoe zichtbaarder wij zijn, hoe groter onze invloed.

Ik roep vaker op tot betrokkenheid, maar op de Docentendag ervaar je die gelijkgestemdheid en proef je het enthousiasme voor ons mooie vak. Het geeft je de energie die je nodig hebt om het vak beter te profileren, te strijden voor meer uren, bevoegde collega’s en alle makken waar we op school mee te maken hebben. Want je collega’s in het land voeren dezelfde strijd, uit liefde voor het vak!

Spreek ik je volgend jaar?

Deze column verscheen eerder in het vakblad maatschappij & politiek.