Auteur: Stef van der Linden

In oktober vroeg de NVLM mij om bij de bijeenkomst van de Staatscommissie Parlementair Stelsel aanwezig te zijn. De commissie onder leiding van Johan Remkes en heeft als doel om te kijken of ons parlementair stelsel nog voldoet aan de eisen van deze tijd.

Aan de politici die beloven. Die veel zeggen, maar niets doen. Die roepen, niet luisteren. Aan de jaknikkers, compromissen-sluiters, de niets-zeggers.

Maatschappijleer kan best wel wat meer burgerschap gebruiken.

Een collega van mij grapt al jaren dat de middelbare school de duurste vorm is van kinderopvang. Ja, ja, dat zal wel meevallen dacht ik altijd, maar ik vrees dat mijn collega dichterbij de waarheid zit dan hij zelf doorheeft.

Het was weer tijd voor de ouderavonden. Ik zie ouders graag. Het is belangrijk, maar bovenal vind ik de veelkleurigheid aan ouders enorm boeiend.

De eerste 100 dagen van dit kabinet zitten erop. Fijn dat de economie er weer bovenop is, jammer dat de publieke sector daar 10 jaar voor heeft moeten bloeden.

Hij snapt de docenten. Wie? Onze nieuwe minister voor. Arie Slob. Bij aanvang al twee pluspunten: 1. Hij stond voor de klas als leraar maatschappijleer en 2. Hij is niet Sander Dekker.

Wilhelmus van Nassouwe ben ik, van Duitsen bloed, den vaderland getrouwe blijf ik tot in den dood. Een Prinse van Oranje ben ik, vrij, onverveerd, den Koning van Hispanje heb ik altijd geëerd.

Ik heb er een hekel aan als iemand ‘normen en waarden’ gebruikt in plaats van ‘waarden en normen’. Het vooropstellen van normen maakt de regel belangrijker dan de waarde en dat mag volgens mij nooit een uitgangspunt zijn.

Een collega mailde mij een hip filmpje over schadenfreude en dat in relatie tot Donald Trump. Interessant voor een leraar maatschappijleer schreef hij erbij. Hij had gelijk.