Wat zou Mark Rutte doen

“Wat zou Mark Rutte doen?” Dat is een vraag die ik mijzelf regelmatig stel. Ik moest in het begin ook even wennen, toen ik merkte dat ik er ook daadwerkelijk naar ging handelen. Maar sinds de minister-president mijn strategisch kompas is, voelt mijn leven een stuk relaxter. Niet boos worden nu, laat het mij je uitleggen.

We kunnen van alles vinden over zijn politieke kleur, de standpunten en de keuzes die hij als langstzittende premier van Nederland wel of juist niet heeft gemaakt. Om één ding kunnen we niet heen, de manier waarop hij politiek bedrijft is succesvol. Of je dat nu leuk vindt of niet. Denk maar eens aan nog vier jaar Rutte. “Er zijn ergere dingen.” En: “Zo slecht heeft hij het nu ook weer niet gedaan.” Of: “Hij heeft wel veel invloed in Europa.” En: “We hebben op dit moment iemand met ervaring nodig.” Op links of op rechts, we krijgen er nog vier jaar Rutte bij.

De CEO van BV Nederland lijkt politiek onaantastbaar. Aan de rechterkant maken ze alleen maar ruzie met elkaar, aan de linkerkant wisselen kiezers net zo makkelijk van partij als van mondkapje. Ook campagne lijkt Mark Rutte niet meer te hoeven voeren, het landsbelang staat voorop. Daarbij is alles toch de schuld van Hugo de Jonge.

Bij Rutte moet je niet zijn voor emotie. Want wat hij er zelf van vindt doet er volgens hem niet toe. Je zult hem dus nooit horen mopperen, laat staan echt boos zien worden. Hij dealt met de werkelijkheid. Dat wekt een vervelend vertrouwen in de man. Ook bij mij. Hij kiest voor de koers met de meeste wind. Geen wind? Kwestie van de koers wijzigen.

Dat is dus een van die trucjes van hem. De 180-graden-draai. Fameus! Terwijl je weet dat je het op een kwestie misschien moet afleggen, blijf je tot het uiterste volhouden, totdat je maximaal onder druk staat en geen kant meer op kan. En dan in één keer die 180-graden-draai. Vervolgens sta je voor de volle 100% achter die draai, alsof je nooit iets anders hebt beweerd.

Over beleid op school of die van het ministerie, ga ik niet meer mopperen. Tegenwoordig schuif ik lekker casual met een hoodie, sneakers en met een appeltje aan bij vergaderingen. Ik observeer eens even rustig hoe de wind ervoor staat en steun uiteindelijk de koers die de meeste wind vangt. Zo houd ik het nog wel 10 jaar vol.

Deze column verscheen eerder in het vakblad maatschappij & politiek.